پایانش

تو را دوست دارند ، اما شریک نخواهند گرفت ، به تو می گویند خوبی و برای آن ها شادی می آوری ، اما بعد ها خواهی فهمید که سرگرمی هم شادی آور است.

ریختم بیرون

میگه : آخه توهم مگه میتونی نیمه پر لیوانی ببینی؟    میگم : آره ،    میگه : !؟ میگم : آخه خودم نصف دیگه شو خالی کردم.

مرا دیگر گونه خدایی می بایست.

من بی نوا بندگکی سر به را نبودم ، و راه بهشت مینویِ من ، بزوع طوع و خاکساری نبود ، مرا دیگر گونه خدایی می بایست ، شایسته ی آفرینه ای که نواله ی ناگزیر را گردن کج نمیکنید، و خدایی دیگر گونه آفریدم ، دریغا شیرآهن کوه مردی (آ) که تو بودی، و کوه وا ر پیش از آن که به خاک افتی ، نستوه و استوار مُردی، امَا ، اما نه خدا نه شیطان ، سرنوشت مرا بتی رقم زد که دیگرانش می پرستیدند.                                                                                                                           شاملو

دررو

اگر نتوانستید متقاعدش کنید ، وجدانش را بخوابانید ، لعنت بر شما، لعنت بر شما.

ویرانی

سخن از " هیچ گفتن " و " ویرانی " ، جزء چند کلمه و جمله ی بی ربط و و جابه جا چیز بهتری برجای نمیگذارد، روزم به مرور میرود، همین

جا مانده ایم از غفلت

فردا از ان چه کسانی خواهد بود زورگویان؟ مظلومان؟ حق طلبان؟ یا جهان خواران ؟ نه از آن هیچ کس نخواهد بود ، دنیا تقسیم میشود به هزارن قطعه نا مساوی به نقطه های کور و به تکه مقواهای مرز کشیده شده ی قاب شده روی دیوار، به مال شما و مال او، زمینمان و زمینتان ، ما صاحب فکرمان هم نیستیم چه برسد به سند و منقوله ! من را اتهام هرزگی و خیانت بس است، سند این زندان مرا کفایت میکنید دیگر نیازی به باغ ویلا نداریم ما را همین بس که دیار کنیم ترک تن کنیم به وادی روح پا بگذاریم تا بلکه چنگی بر دل بزند لعنت به ایم مردم حریص و لعنت به این مردم طمع کار لعنت به این مردم اقتصاد دان که هر چزی را به کند کشیدن و برای اینده امروز  را به گند کشیدن برای هر نسل اینده ای وجد دارد و حال ما فدای آینده متقلبین شد؛ وادی روح به تمام پیش فروش شده بود... و مارا خواب آوده ای بیش ندانسته اند که تر و فرز نبودیم.

همه بله

اصن باید اینقد ساده بنویسی که هیچ کس به زحمت نیفته فک کنه اون موقع بهش میگن " عامه پسند "

هیچی

پوکید، حذف شد. .... هیچی نمیخوام ....

غریب

چرا اینگونه غریب ، کسی دلم را چنگ نمیزند.

نمیرم

امروز بعد دوسال میخواستم با رفقای جوونی برم بیرون ، به خانواده گفتم ماشین، گفتن کار هست ،حالا نمیشه تو یه روز بیرون نری، تقصیر خودمه ، بیخیال،فک کنم دیگه نرم،