شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

زمان می طلبد، ولی آدم ها بعد از مدتی یاد می گیرند که با غم و غصه شان کنار بیایند، یعنی راستش مجبور اند یاد بگیرند، می فهمند که مدام نباید گذشته را با تمام اتفاق هایش مرور کنند ،دادگاه بسازند و مدام در دادگاه افکارشان مجرم را مقصر بشناسند و کاسه و کوزه سر او بشکنند، آدم ها بعد از مدتی یاد می گیرند که افراد را موقع دعوا جدی نگیرند و سکوت کنند چون نه تنها مسئله حل نمی شود بلکه خود را نیز کوچک کرده اند، بعد مدت ها یاد می گیرند زندگی ارزش جنگ برای اعتقادات و معیار و آرزو های شخصی را دارد اما در زمان مناسب و به حق و به اندازه، نه صرفا فقط فاتحانه و مغرورانه، و باید بدانند بزرگ شدن یعنی عبور از دوره های مختلف زندگی همراه با اشتباهات کوچک و گاها اشتباهات بزرگ ولی ناخواسته است، وگرنه طول عمر کردن و مو سفید کردن همراه لجاجت و حماقت هیچ کس را بزرگ نمی کند، و باید یاد بگیرند اشتباه کردن چیز خوبی نیست ، نباید به اشتباه عزیزی روی گشاده نشان داد ولی حتی اگر طرف مقابل کاملا مقصر ست هم باید یک راه فرار آبرومندانه برای آن ها قرار دهند، زیرا هم نشینی با کسی که هنوز عزت نفس  او از دست نرفته و غرور و شأن خود را دارد صد در صد بهتر از کسی است که خانواده و دوست ماست و کنار ما کوچک و ضعیف و دروغگو تشخیص داده شده است. + زمان می طلبد تا یاد بگیریم.