ماندن در وضعیت آخر

یکسری از افراد هستند که من نامشان را " آدم های خوب زندگی " می گذارم ،این آدم های در اکثر اوقات در تلاشند که با شما مناسب رفتار کنند ولی هیچ وقت به دلتان آنطور که باید بچسبند، نمی چسبند.  این آن ها تلاش می کنند  خوب باشند ولی آدم های خوبی نیستند . می خواهم برایتان مرموز ترین دلیل نچسبی "آدم های خوب زندگی " را برایتان بگویم .   شما نمی دانید، خیلی چیزها در این دنیا وجود دارد که افراد بابتشان درد می کشند ، چیزهایی مثل خوب بودن_عزیز بودن. رنجکش ترین غایبین همین آدم ها هستند ، آدم هایی که وقتی کنارتان هستند می خندید ، سرگرمتان می کنند اما زندگی خود آن ها پر از غم و افسردگی است . آن ها کسانی هستند که مدام نوار های کهنه " نمی بایست ها " ، " وگرنه ها" را تکرار می کنند. هزار جور کار می کنند تا دیگران از آن ها راضی باشند ، ولی خودتان که می دانید اطرافیان هر لحظه یک ساز می زنند و ممکن است یکهو و بی دلیل زیر همه چیز بزنند ، با شما بد شوند یا امروز حوصله شما را نداشته باشند . آن ها نمی دانند با این کار چه بلوایی در درون آدم های خوب رخ داده است. آن ها همیشه یک سوال در ذهن دارند " چطورم؟ چطورم؟ " هرگز تکرار این سوال این امکان را نمی دهد که از کسی بپرسد " چطوری؟" البته آن هه همیشه از دوستان خود می پرسد چطوری؟ چون می داند یک ادم خوب همیشه حوصله خانواده و دوستو همکارو همسایه را باید داشته باشد و موجب غم کسی نشود . آدم های خوب همین که پرسیدند "چطوری؟" و هم زمان طرف رو به رو شروع به پاسخ کرد ، جواب را از بر می کنند و می روند سراغ فکر خودشان " خوب دیگه چی بپرسم؟ یه همکار خوب چجوریه؟ وظیفه ی فرزند چیه؟" و دوباره جواب ها را به خاطر می سپارد چون ادم های خوب اتفاق های زندگی عزیزنشان را فراموش نمی کنند. این اتفاق کاملا ناخود آگاه در آدم های خوب رخ می دهد و باعث می شود از ادم ها جدا بشوند و آنها را به حساب نیاورند و همینطور از خودشان جدا بشوند ، و بالاخره با تمام درگیری ها ذهنی و وقت گذاری کسی آن ها چندان دوست ندارند و نچسب به نظر می رسند. آدم های خوب معمولا به یک نفر سوم احتیاج دارند تا ناظر خوب بودن آن ها باشد تا روزهای آینده بتواند بگوید که او همیشه رفتار درست داشته است، اگر اگر نفر سوم را به هر دلیلی وجود نداشته باشد. خودشان گذشته را مدام عینا تکرار می کنند تا نقش نفر سوم را داشته باشند . و این یادآوری فقط فقط برای تثبیت خوب بودن به خودشان است نه بیشتر. آدم های خوب از یک پیک نیک و دور همی با همراهان لذت نمی برند بی آنکه جای فلانی فلانی را خالی کنند. آدم های خوب از مهمانی و صحبت دو نفره و یک درگوشی لذت نمی برند چون حتما حتما باید باید هوای فلانی فلانی رو داشته باشند چون آن ها همیشه و برای همه خوب هستند.