در لابه لای هر متن این صحنه تا ابد هست

به فرض که من از غصه و درد تمام خیانت ها بسیار خوشم می آید ،و فاحشه های جسمی را بسیار بیشتر از  مردم سر نانوایی دوست دارم و برایشان بیشتر احترام قائلم، چه فایده که من در هر صورت نه پولی برای خرید نان دارم نه زن . دل خشک کرده ام به سنگ فرش های پیاده رو خیابان، با این قانون که : خط ها نه!. و آن ها را بدون گذاشتن پا بر روی خط هایشان گذر می کنم و سپس خودم و تمام آدم های بی قانون در حال عبور از پیاده رو را به دسته های حواس پرت و مُخطی و پفیوز تقسیم می کنم، دنیای سختی از آب در نمی آید فقط کمی ، زندانبان کم دارد.